BALLROOM

Οι ευρωπαϊκοί - κοινωνικοί χοροί γνωστοί και αναλλοίωτοι μέσα από το πέρασμα του χρόνου, ευγενικά δείγματα της αριστοκρατικής καταγωγής τους αποτελούν το βασικότερο μέρος κάθε χορευτικής εκδήλωσης στις μέρες μας.
Οι Ευρωπαϊκοί χοροί προσφέρουν καλό παρουσιαστικό, έλεγχο στο σώμα, καλή ισορροπία και εναλλαγή απαλότητας – κοφτής κίνησης.

Οι Ευρωπαϊκοί χοροί είναι οι εξής:
Tango  |  Waltz  |  Fox Trot  |  Quick Step  |  Viennese Waltz
 

Waltz

Η πρώτη μορφή Waltz, δημιουργείται ως παραδοσιακός χορός (Folk Dance) στις περιοχές της ενδότερης Αυστρίας, με πολλές και διαφορετικές ονομασίες ανάλογα με την περιοχή που τον χόρευαν. Ο επικρατέστερος τύπος είναι ο «Landl ob der Enns» (πήρε το όνομά του από την ομώνυμη περιοχή) και το 1690 λόγω συντομίας αποκαλείται Landler ή Landl, ενώ συναντάται και ως Schleifer. . Το όνομα «βαλς» προέρχεται από το γερμανικό ρήμα Walzen, με τη σειρά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα Volvere, η οποία περιγράφει τη στροφή ή εκ περιτροπής χαρακτηριστική κίνηση του χορού. Το1750 στην Βιέννη, τόσο η παρουσία μεγάλων και πολυτελών αιθουσών χορού όσο και η ύπαρξη του χορευτικού πατώματος, σε συνδυασμό με τα ελαφρά χορευτικά υποδήματα, κάνει την μορφή του χορού πολύ πιο γρήγορη σε ταχύτητα, δημιουργώντας τον τύπο Viennese Waltz. Επίσημα συναντάμε τον όρο Viennese Waltz γύρω στα 1811. Το «σκανδαλώδες» κλειστό κράτημα του χορού, που πολλές φορές ήταν τόσο κοντινό που οι χορευτές άγγιζαν τα πρόσωπα τους χορεύοντας, χαρακτηρίζουν τον χορό ανήθικο και αμαρτωλό, ενώ πολλοί επίσκοποι της εκκλησίας απαγορεύουν τον χορό στις κατά τόπους κοινωνίες.

Το 1670 γράφεται στην Αυστρία η πρώτη μελωδία Waltz, με το τραγούδι «O du lieber Augustin». Το 1776 στην Βιέννη γίνεται η πρώτη επίσημη παρουσίαση του χορού με την είσοδό του στην όπερα «Una Cosa Rara» αλλά χωρίς επιτυχία, μέχρι το 1788 που θα επαναληφθεί με την όπερα του Vincent Martin «The Cosarara» κάνοντας τον χορό πιο δημοφιλή. Το 1754 γράφεται η πρώτη μουσική για Waltz στην Γερμανία ή πιο σωστά «Walzen» ή «Valse» όπως αποκαλούν τον χορό οι Γερμανοί και γίνεται γνωστός στο εξωτερικό ως Waltz Allemande (στην Γαλλία ως Allemande francaise), διατηρώντας στοιχεία από τον παλαιότερο ομώνυμο περιστροφικό πρόγονό του.

Μετά την νικηφόρα μάχη του στρατού του Ναπολέοντα στο Austerlitz (1802), οι Γάλλοι στρατιώτες επιστρέφοντας στην χώρα τους, φέρνουν το Waltz στην Γαλλία και γίνεται πολύ γρήγορα δημοφιλής και αγαπητός στους Γάλλους. Ο τύπος «La Valse a deux temps» δηλαδή Waltz σε 2 χρόνους, κάνει την εμφάνισή του στην αυλή της Βιέννης και αμέσως μετά στις όπερες του Παρισιού στα μέσα του 19ου αιώνα, εξελίσσοντάς τον στον πιο διάσημο τύπο Waltz της εποχής. Το 1813 ο τύπος «La Valse a deux temps» παρουσιάζεται στο Βερολίνο, στην Αγία Πετρούπολη και το Λονδίνο. Το 1832 στο Baden – Baden (Γερμανία) χορεύεται από την πολιτική και οικονομική αφρόκρεμα της Ευρώπης μεταφέροντάς τον σε όλη την Ευρωπαϊκή υψηλή κοινωνία, μετατρέποντάς τον ταυτόχρονα στον αγαπημένο τύπο Waltz της αριστοκρατίας. Το 1825 το Waltz αποκαλείται «Queen of the Ballroom», ενώ για πάρα πολλά χρόνια η καλή χορευτική επίδοση στο Viennese Waltz αποτελούσε ένα από τα κριτήρια της επιλογής του πρέσβη των ξένων χωρών για την θέση στην πρεσβεία της Βιέννης. Κατά την διάρκεια του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα θα δημιουργηθούν πάρα πολλές μορφές Waltz σε ρυθμό όχι μόνο ¾ αλλά 2/4, 3/2, 6/8, και 5/4 , ενώ τα ζευγάρια μπορούν να χορεύουν σε παράλληλη, ανοιχτή και σε Promenade θέση ανάλογα με τα χαρακτηριστικά των κατά τόπους μορφών.

Κλασικοί συνθέτες: Franz Schubertτ Valses Sentimentales ,18 βαλς Φρεντερίκ Σοπέν (πέντε έγραψε ως παιδί), Johannes Brahms (αρχικά για πιάνο ντουέτο), και Maurice Ravelτου Valsesευγενείς etsentimentales για πιάνο και LaValse

Η μακρά περίοδος της δημοτικότητας του βαλς που ασκήθηκε μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία κατέστρεψε την Αυστρο-ουγγρικής μοναρχίας και τη βιεννέζικη κουλτούρα που είχε καλλιεργηθεί για τόσο πολύ καιρό. Ευρωπαϊκή μουσική φως μετατοπίστηκε από τη Βιέννη στο Βερολίνο, καθώς και συνθέσεις από συνθέτες όπως ο Γκούσταβ Μάλερ, Ιγκόρ Στραβίνσκι, και William Walton αντιμετωπίζονται με τον χορό σε ένα νοσταλγικό ή γκροτέσκο τρόπο ως ένα πράγμα του παρελθόντος. Η κυρίαρχη μορφή χορού στον 20ό αιώνα έχει γίνει το αργό βαλς, το οποίο αυξήθηκε σε δημοτικότητα σε όλο το 1910 και προήλθε από το Βαλς της Βοστώνης το 1870. Τα παραδείγματα προέρχονται από δημοφιλή τραγούδια περιλαμβάνουν «Ραμόνα» (1927), «Parlami d’amore, Mariu» (1933), και «The Last Waltz» (1970) (Lamb 2001).
• Γιόχαν Στράους – συνθέτης του διάσημου "Ο Γαλάζιος Δούναβης", ήταν ίσως το πιο διάσημο από όλους τους συνθέτες βαλς.
• Joseph και Eduard Strauss, Joseph Lanner Die Romantiker,  Anton Diabelli, Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.
• Παραλλαγές Βαλς του Σοπέν για πιάνο είναι ευρέως γνωστές, μεταξύ των οποίων και το «Minute Waltz».
• Francisco Tárrega του Gran Valse
• Alexander Glazunov
• Valses Μωρίς Ραβέλ ευγενείς et sentimentales (αρχικά για πιάνο, αλλά διοργανώνονται από Ραβέλ για ορχήστρα) και ορχηστρικά La Valse είναι γνωστές.
• Ion Ivanovici Κύματα του Δούναβη
• George Gershwin Shall We Dance (1937).
• Σεργκέι Προκόφιεφ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Ιγκόρ Στραβίνσκι.

Μπαλέτα του Τσαϊκόφσκι Λίμνη των Κύκνων, Ωραία Κοιμωμένη και Ο Καρυοθραύστης περιέχουν όλα τα βαλς, όπως κάνουν Προκόφιεφ Σταχτοπούτα και μπαλέτα Glazunov του «Ραϋμόνδα» και οι «4 εποχές».

Οι Όπερες που περιέχουν βαλς περιλαμβάνουν το »La Traviata» του Giuseppe Verdi, Ρίχαρντ Στράους «Ιππότης του Ρόδου», του Τσαϊκόφσκι «Ευγένιος Ονιέγκιν», «Πόλεμος και την Ειρήνη» Προκόφιεφ , και ο «Φάουστ» Charles Gounod.
Ντμίτρι Σοστακόβιτς έγραψε πολλά βαλς για τζαζ σουίτες .

Από τη δεκαετία του 1930: «Falling in Love with Love», «Το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο», «Φτάνοντας για το φεγγάρι», «Κάποια μέρα ο πρίγκιπας μου θα έρθει», «Το άγγιγμα του χεριού σας», «Περιμένετε μέχρι να δείτε Her», «Όταν αυξηθεί πάρα πολύ παλιά στο Dream», «Η χαρά Waltz».
Τζούλι Ντελπί: «Ένα βαλς για μια νύχτα», από την ταινία «Πριν το Ηλιοβασίλεμα».
AR Rahman, «Waltz for Romance» (στο «A’major» χορδή) για την βαθμολογία της ταινίας «Lagaan»
Aqualung, πέντε κομμάτια από το παράξενο και όμορφο (κυρίως Extra συνηθισμένο πράγμα και Good Times Gonna Come)
Hayley Westenra «Σκούρο Waltz»
Bill Evans: «Waltz for Debby» 1956

Σήμερα το International Style Waltz χρησιμοποιεί μόνο βήματα σε κλειστή θέση και το ζευγάρι δεν αλλάζει ποτέ από αυτήν την κλειστή θέση, σε αντίθεση με το American Style Waltz, το οποίο περιλαμβάνει βήματα που όχι μόνο χρησιμοποιούν ανοιχτές θέσεις αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις το ζευγάρι δεν διατηρεί καμία επαφή. Το Waltz είναι σήμερα βασικός χορός στο International Style και στο American Style τόσο στις αγωνιστικές τους κατηγορίες όσο και στο κοινωνικό επίπεδο διδασκαλίας.
 

Tango

Foxtrot

Η ονομασία Fox-Trot συναντάται σαν ονομασία χορού, πριν την δημιουργία του συγκεκριμένου χορού, όπως το «Oriental Foxtrot» το 1905. Ο στρατός είχε χρησιμοποιήσει επίσης την ίδια ονομασία για να περιγράψει έναν ιδιαίτερο βηματισμό των αλόγων του ιππικού. Η ονομασία του χορού Fox Trot μας παραπέμπει σε χορούς της κατηγορίας animal dances (χορούς ζώων) μεταφράζοντας το Fox Trot ως τον βηματισμό της αλεπούς. Το όνομα του Harry Fox δημιουργεί από μόνο του μία μικρή σύγχυση αφού το επώνυμό του Fox, σημαίνει αλεπού και ταυτόχρονα την προσωπική δημιουργία του Harry Fox.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ανοιχτά την πατρότητα του χορού που αποδίδεται στον Harry Fox, παρά το ότι και ο ίδιος ο Harry Fox ουδέποτε αποδέχτηκε επίσημα αυτόν τον τίτλο. Παρόλο που υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για την πατρότητα του χορού, ο Harry Fox θεωρείται ως ο πραγματικός υπεύθυνος για την δημιουργία του Fox - Trot. Το 1914 o Harry Fox προσλαμβάνεται με τις συνεργάτιδές του «American Beauties» από το θέατρο της Νέας Υόρκης «New York Theater» (ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο), το οποίο μετατράπηκε σε κινηματογράφο, για να παρουσιάσει ένα χορευτικό πρόγραμμα στο διάλλειμα μεταξύ των ταινιών. Στην προσπάθειά του να πρωτοτυπήσει στο πρόγραμμά του, έκανε ένα ιδιαίτερο γρήγορο βηματισμό με ελαφρές αναπηδήσεις που ενθουσίασε το κοινό χρησιμοποιώντας τον γνωστό σήμερα ρυθμό «αργά - αργά - γρήγορα - γρήγορα». Αυτή ήταν και η στιγμή της γέννησης του Foxtrot. Η κίνηση αυτή ονομάστηκε από το κοινό Fox’s Trot, δηλαδή ο «βηματισμός» του Fox. Η απήχηση που είχε στο κοινό ήταν πολύ μεγάλη. Η μορφή του νέου χορού ήταν on the spot δηλαδή χρησιμοποιούσε λίγο χορευτικό χώρο, δεν ακολουθούσε γραμμή χορού και ήταν ιδανική για πολυπληθείς αίθουσες. Άλλωστε, το να προσπαθήσει ένα ζευγάρι να χορέψει ακολουθώντας γραμμή χορού σε μια γεμάτη από ζευγάρια αίθουσα ήταν το λιγότερο αγενές και αντικοινωνικό (η εκτέλεση των χορών on the spot / επιτόπου έγινε γνωστή ως «crash» και αργότερα ως «rhythm dancing»).

Η μεγάλη δημοτικότητα του Foxtrot οδήγησε τον οργανισμό «American Society of Professors of Dancing» στην απόφαση (3 Σεπτεμβρίου του 1914) να κωδικοποιήσει τα βήματα του Foxtrot με τέτοιον τρόπο που να μπορεί να συμπεριληφθεί στους Ballroom χορούς και παράλληλα να διατηρήσει τον «on the spot» χαρακτήρα του. Μέσα από τους χορευτικούς διαγωνισμούς και τις προσπάθειες του Αμερικανού δασκάλου χορού, Arthur Murray ο οποίος πρόσθεσε στοιχεία από το Tango, το Foxtrot αρχίζει να εξελίσσεται.

Το 1915, ένα μόλις χρόνο από την δημιουργία του Foxtrot, δημιουργείται στην Αμερική (Μανχάταν) μια νέα παραλλαγή του χορού με την ονομασία Peabody και χορευόταν σε αρκετά πιο γρήγορη ταχύτητα από το Foxtrot. Την δεκαετία του 1920 γίνεται γνωστή η μορφή του Collegiate Foxtrot το οποίο περιελάμβανε βήματα με αναπηδήσεις διατηρώντας ένα χαρούμενο και «αξιοπρεπές» ύφος, αντικατοπτρίζοντας τον ζωηρό ρυθμό της εποχής στην Αμερική.
Tο 1924 στην Αγγλία ο οργανισμός IDTA (International Dance Teacher Association) δημιουργεί την επίσημη ονομασία Quickstep για να περιγράψει την γρήγορη μορφή του χορού διαχωρίζοντάς την από την αργή του μορφή που παραμένει με την ονομασία Slow Foxtrot. Στην Αμερική η αντίστοιχη μορφή αναπτύσσεται με τη μορφή του Peabody, διατηρώντας πολλά από τα στοιχεία της πρωτότυπης μορφής του Harry Fox όπως αναπηδήσεις, γρήγορα βήματα, σταυρωτά βήματα, κλωτσιές.

Quickstep

Ο χορός αναπτύχθηκε ως μια συγχώνευση της Foxtrot , Charleston, Shag, Peabody, και One-Step.Αρχικά θεωρείται ως ένα πιο γρήγορο Foxtrot, εξελίχθηκε σε ένα ξεχωριστό χορό με το δικό του στυλ.

Το Quickstep ήταν αρχικά μια πορεία που ότι ήταν καλά άρεσε από το ευρύ κοινό γύρω στο 1850, όταν χρησιμοποιήθηκε για να τιμήσει την μνήμη προέδρους, στρατιωτικές εκθέσεις, συντάγματα και ήρωες. Έχοντας προέρχεται από την Αγγλία, το Quickstep ενσωματώνει την ομαλή βήματα του Τσάρλεστον, χωρίς τα υψηλά λακτίσματα, με το ρυθμό και την κίνηση του Foxtrot, το οποίο ήταν επίσης πολύ δημοφιλή εκείνη την εποχή. Ωστόσο, ορισμένοι χορευτές βρήκε το ρυθμό του Foxtrot είναι πολύ αργή, και ως εκ τούτου, όταν οι μεγάλες μπάντες άρχισαν να παίζουν μουσική σε ένα πιο γρήγορο ρυθμό, οι χορευτές επιτάχυναν το ρυθμό των βημάτων τους και δημιούργησαν το Quick Foxtrot, η οποία αργότερα έγινε γνωστή ως η Quickstep.  Το Quickstep εξελίχθηκε από μια τέτοια χορούς όπως η Βοστώνη και το One Step, τα οποία εισήχθησαν στα ίδια περίπου χρονική στιγμή με την άφιξη της τζαζ μουσικής και κωμικός. Αυτές ήταν οι αρχικές χορούς που βασίστηκαν στο βήμα προς τα εμπρός, χρησιμοποιώντας ένα προβάδισμα τακούνι που ακολουθείται από δύο ή περισσότερα στάδια για τις μπάλες των ποδιών.

Το Quickstep διεξήχθη στη σκηνή στη Νέα Υόρκη σε ένα μαύρο επιθεώρηση από George White το 1922, και αργότερα που εκτελούνται από τους Ziegfield Follies σε μια επίδειξη στάδιο που ονομάζεται Running Wild το 1923. Ο χορός έγινε δημοφιλής στην Ευρώπη, όταν η Josephine Baker πραγματοποίησε την Quickstep στο Παρίσι το 1920.
Τα άγρια ​​κινήσεις του βραχίονα αιώρησης και λακτίσματα του Quickstep ώθησε πολλούς από τους πιο ήρεμη αίθουσες προκειμένου να απαγορεύσει τον χορό ή να ορθώσουν πινακίδες δηλώνοντας «PCQ,» που σημαίνει «Παρακαλώ Τσάρλεστον ήσυχη.»

Ο χορός τυποποιήθηκε το 1927, όταν πραγματοποιήθηκε στα Αστέρια Πρωτάθλημα Χορού στην Αγγλία.
Το Quickstep διεξήχθη για να τον ταχύτερο ρυθμό όλων των ballroom χορούς. Διέφερε από το Foxtrot στο ότι σημαδεύτηκε από συνκόπτεται βήματα, chasses, στην οποία τα πόδια του έφερε μαζί τρίμηνο στροφές, και το lockstep. Εξελίχθηκε σε έναν χορό που είχε πολύ κίνηση σε όλη την πίστα, και πολλά προηγμένα μοντέλα, όπως ο λυκίσκος, τρέχει, και γρήγορα βήματα με πολλή ορμή και την περιστροφή.

Vienesse Waltz

Το βιεννέζικο βαλς ήταν ο πρώτος χορός που ξεκίνησε να χορεύεται στην αίθουσα χορού σε κλειστή θέση. Χορεύεται σε περίπου 180 παλμούς ανά λεπτό, περίπου δύο φορές πιο γρήγορα όσο το αγγλικό.

Το βιεννέζικο βαλς είναι ένας περιστροφικός χορός όπου οι χορευτές συνεχώς στρέφονται είτε σε μια δεξιόστροφη (φυσικό) ή αριστερόστροφα (προς τα πίσω) κατεύθυνση, και τη διάθεση βήματα αλλαγή κατά διαστήματα να μετατοπίσει την κατεύθυνση της περιστροφής.

Το βιεννέζικο βαλς θεωρείται ότι είναι το αρχαιότερο από τα ballroom χορούς. Ήρθε σε λειτουργία κατά το δεύτερο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα, και προέρχεται από ένα χορό που ονομάζεται Landler στην Αυστρία. Στην αρχή, ο χορός χορευόταν πολύ διαφορετικά από τον τρόπο που χορεύεται σήμερα. Τα ζευγάρια δεν χόρευαν σε κλειστή θέση. Αντ ‘αυτού, χόρευαν με τη χρήση του βραχίονα, που ήταν παρόμοια με αυτά των χορών Landler και Allemande, που προηγήθηκε της βιενέζικο βαλς... Χόρευαν σε ημι-κλειστή λαβή, και μερικές φορές, πλάι-πλάι.

Πριν από την άφιξη του βαλς, όλοι οι ευρωπαίοι κοινωνικοί χοροί ήταν σειρά χορούς στην οποία χορευτές χόρευαν ανεξάρτητα και ως ζευγάρια, και αντιμετωπίζουν τους θεατές στον ίδιο βαθμό που αντιμετωπίζουν προς τα μέσα. Ωστόσο, η έλευση του βαλς έδωσε αφορμή για ζευγάρια χορεύουν ανεξάρτητα μεταξύ τους, και αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον, αλλά δεν είναι σε στενή επαφή. Ένα χαρακτηριστικό που διέκρινε το βιενέζικο βαλς από το βαλς ήταν η στενή επαφή, η οποία ήταν ηθικά παρακινδυνευμένο.
Βιεννέζικο Waltz - Βαλς σε τρεις pas (FrValse à troistemps), τα μέλη του Ευρωπαϊκού προγράμματος των διαγωνισμών χορού αιθουσών χορού. Μουσικά μέγεθος - 3/4 ή 6/8